Met nog minder dan drie maanden op de teller voor mijn vertrek, begint mijn reis stilaan dichter en dichter te komen. Zo ook moeten de praktische dingen nu écht wel geregeld worden en ook vaker zitten mijn gedachten al in Australië.
Voor die praktische dingen is al gezorgd. Mijn visum is aangevraagd en mijn paspoort is onderweg. Ik heb intussen een fijne, nieuwe camera aangeschaft en ook mijn koffer staat al klaar. Ik ben er klaar voor.
Dacht ik.
Tot ik dit weekend de klop van de hamer kreeg.
Van 'oh jee ik heb hier zo veel zin in' ging ik naar 'o jee wat ga ik daar eigenlijk doen wat heb ik daar te zoeken ik ben bang'. In de tijd die voorbij ging tussen de beslissing om naar Australië te trekken en nu, heb ik enkele prachtige mensen leren kennen die mij al veel inzichten in het leven hebben geschonken. Ik heb nog maar weinig emotionele redenen om mij zo lang af te zonderen van iedereen hier.
Daarbij komt de ontzettend grote onzekerheid die me zo af en toe overspoelt. Ik ben daar helemaal alleen, zonder dat ik er iemand ken, zonder dat ik een of ander plan heb. Alles hangt af van geluk hebben. Geluk dat ik goede mensen tegenkom, geluk dat ik er werk vind, geluk dat ik het daar wel leuk ga vinden... Ik heb even flink gevloekt op mezelf. Daar stond ik dan, met mijn heldhaftige plan om een half jaar te gaan reizen, te huilen in het hoekje van de zetel.
Gelukkig is daar dan mijn lief. Mijn lief, die zelf ook met een krop in de keel zit als hij er nog maar aan denkt mij te zien vertrekken. Mijn lief, die het hier waarschijnlijk even moeilijk gaat hebben als ik daar, om niet te zeggen misschien nog moeilijker. Mijn lief, die me eigenlijk nog niet zo lang kent, maar me van harte de reis van mijn leven gunt. Mijn lief, mijn alles. Gelukkig is hij daar dan, om al mijn twijfels weg te nemen. Hij sust me, zegt me dat ik onzeker màg zijn, maar dat alles ook wel goed zal komen en de tranen drogen snel.
Ook mijn allerliefste beste vriend en vriendin, die ik een dag later zag, hadden fantastische woorden voor mij klaar. Dat ik mijn kans gewoon moet nemen. Dat ik vroeger kan terug komen als het daar echt niet gaat. Dat het waarschijnlijk wél de reis van mijn leven zal worden, ook al ben ik 5 maanden gescheiden van de mensen die me het nauwst aan mijn hart liggen. Dat ik moet genieten en het daar allemaal wel op zijn pootjes zal terecht komen. Die reis, is van mij. Het wordt een ervaring die niemand me ooit zal kunnen afpakken.
Optimistisch als ik ben, geloof ik daar ook 95% van de tijd in.
Maar tijdens die andere 5% ben ik gewoon een klein, bang meisje, dat voor 5 maanden op haar eentje aan de andere kant van de wereld zit, en het daar maar moet zien te redden. Zonder ouders, zonder lief, zonder mijn beste vrienden. Tijdens die 5% zit ik huilend in de zetel, me zorgen te maken over alles en niets.
Mijn dipje zal wel snel over gaan, wanneer het duiveltje op mijn schouder weer heeft plaatsgemaakt voor een engeltje. Tot dan ben ik dankbaar voor de steun van mijn lief, mijn beste vriendin, mijn beste vriend en #teamawesome. Deze blogpost draag ik dan ook graag op aan hen. Zonder die schatten, zou het allemaal niet hetzelfde zijn.
