Dit is een lange post, ik heb veel te vertellen!

Eindelijk. Ik kan bloggen! Door enkele problemen met Google kon ik een weeklang niet op mijn blog maar dat is vandaag dus verleden tijd!



Window with a view.

Wanneer ik dit schrijf, is het exact een week geleden dat ik naar de andere kant van de wereld vertrok. Met de auto naar Schiphol, van daaruit naar Seoul in Zuid-Korea om te eindigen in Sydney, Australie (ik werk op een ander toetsenbord dan normaal, vergeef me de typfouten en het feit dat ik geen idee heb hoe ik dubbele puntjes op de laatste E van Australie zet!) Het afscheid was emotioneel en de vliegreis naar hier was lang, heel lang... 9,5 uur + 4 uur wachten + 10 uur. Gelukkig had ik tijdens mijn eerste vlucht fijn gezelschap naast mij, en tijdens mijn tweede vlucht had ik twee stoelen voor mezelf - reizen in stijl! Het eten op het vliegtuig vond ik trouwens redelijk goed! Ik heb pasta gegeten, lekker ontbijtje, een of andere Koreaanse schotel (minst lekker van allemaal) en kreeg 2 uur voor landing nog een ontbijt. Niets over te klagen dus, al was ik toch ferm blij dat ik eindelijk mijn benen kon strekken! Heb ook amper geslapen... Na een kleine busrit was ik ook al snel in mijn hostel en nam ik een fijne douche.

Ik heb besloten niet elke dag sinds ik hier ben uitgebreid te gaan beschrijven. Dat lijkt me nogal saai. Ik probeer alles samen te vatten!

De eerste dag heb ik vooral wat rondgewandeld in de buurt. De straat waar mijn hostel zich bevindt is gigantisch lang dus ik was wel even zoet met mijn wandeling. Daarna was ik gewoon totaal stikkapot en ik kroop snel onder de wol.

De tweede dag bezocht ik, onder een heerlijk zonnetje, The Opera House en Harbour Bridge - twee iconische architecturale voorwerpen in Sydney! Eerlijk gezegd vond ik dit niet zoooo spectaculair, maar uiteraard ben je verplicht deze dingen te zien ald je Sydney bezoekt.

Links, achter de boom: Harbour Bridge.
Rechts The Opera House.

Vrijdag besloot ik te gaan wandelen. De stad had me een tikkeltje teleurgesteld omdat ik vooral hier ben om de prachtige natuur te bewonderen. Daarom leek het me een goed idee de Coastal Walk te doen. Dit is een wandeling tussen Bondi Beach en Coogee Beach (8km). Het weer was vreselijk - ik heb het laatste stuk gewandeld in de gietende regen - maar de wandeling zelf was prachtig.

 

Omdat het weer op vrijdag en zondag niet beter was, werden dit niet echt productieve dagen. Ik ben telkens de stad ingetrokken om wat rond te wandelen en sfeer op te snuiven, maar ik werd enkel slechtgezind van de regen...

Vandaag had ik dus echt wel een oppepper nodig, en ik besloot een bezoekje te brengen aan Wildlife Zoo Sydney. Ik kocht er meteen een ticketje voor het Aquarium bij (want korting enzo!). Dames en heren, dit was de beste beslissing die ik tot nu toe maakte qua dagplanning. De Zoo was klein, maar overdekt (dus geen regen!) en ik zag er de meest fantastische Australische dieren (EEN QUOKKA BIJVOORBEELD. DIE ZIJN EXTREEM SCHATTIG!). Het aquarium was minder spectaculair. Ik hoop op goed/beter weer morgen. Dan kan ik eindelijk een bezoekje aan Manly Beach brengen.

Nu weten jullie wat ik hier doe, maar de meest gestelde vraag de laatste dagen was toch vooral hoe het met me gaat. Wel, als ik heel eerlijk ben, niet zo heel goed. Ik heb de eerste drie dagen extreem veel heimwee naar huis gehad. Ook nu nog heb ik wel eens moeite de tranen te bedwingen. Dit is normaal, natuurlijk, het is iets waar ik door moet, maar het is verdomd moeilijk. Ik ben hier helemaal alleen en heb niemand om op terug te vallen wanneer ik het lastig heb. Ik lig dus wel eens op mijn bed, te huilen, wachtend tot mijn heimweemomentje over is. Ik heb nog niet echt vrienden gemaakt hier, ondanks dat ik een sociaal beest ben. Ik praat wel met iedereen maar deze contacten blijven nogal oppervlakkig. Het probleem is ook dat iedereen in mijn hostel voor een lange (meer dan een maand) in Sydney blijft. Ze zijn werk aan het zoeken, of hebben het al gevonden, hebben alles hier in de stad al gezien en bijgevolg heb ik niemand om ermee op uit te trekken. Geloof me, dit is niet altijd even fijn... Omdat het alleen zijn me echt parten speelt, heb ik gisteren dan ook besloten een andere hostel te boeken. Normaal bleef ik in deze voor een goede twee weken, maar vanaf woensdag zal ik verblijven in The Wake Up; een hostel waar veel meer mensen zitten die de stad willen zien en daarna verder trekken naar een ander deel van het land. Hopelijk vind ik daar mijn draai wel en kan ik echt gelukkig beginnen worden. Ik heb het dus voorlopig niet makkelijk, maar ik werk aan mijn geluk en hoop volgende week met een postievere blogpost te komen!

Vorige nacht heb ik trouwens een hele fijne roommate gehad, en waarschijnlijk zien we elkaar deze week nog wel eens om samen iets te doen. Het gaat dus - hopelijk - de goede kant met me uit. Al kijk ik ENORM uit naar mijn verblijf in de Blue Mountains (normaal vanaf de 17e maar dat kan nog veranderen). Daarna komt Kim (best boss and friend in the world) en doe ik eindelijk wat ik wilde doen: rondttrekken.

Voor nu moet ik me behelpen. Tanden bijten en doorgaan! I CAN DO THIS. Ook wel dankzij de steun van mijn mama-papa-zus, mijn fantastisch lief en de beste beste vrienden op de wereld. Zonder hen zat ik waarschijnlijk al op het vliegtuig naar huis.